تلمود

در ابتدا فقه یهود به‌صورت شفاهی بود. خاخامها درمورد تفسیر آیات در عهد عتیق با هم مباحثه می‌کردند. بعد از دومین نابودی معبد اورشلیم در سال ۷۰ میلادی به‌دست تیتوس، امپراتور روم، وضعیت متفاوت گردید. در این زمان، خاخامها باید با واقعیت جدیدی که یهودیت بدون معبد سلیمان بود روبه‌رو می‌شدند. در این زمان، فقهای یهود به نوشتن روی آوردند. اولین تفسیر جامع عهد عتیق که براساس موضوع، به‌جای ترتیب آیات، گردآوری شده‌بود، درحدود سال ۲۰۰ میلادی، به دست خاخام جوداه هاناسی به‌صورت میشنا گردآوری شد.

این تفسیر شفاهی یکدست نبود و دارای مکاتب مختلفی بود. دو مکتب اصلی آن، مکتب شماعی و مکتب هیلل می‌باشند. به‌صورت کلی، تمام نظرات فقهای مختلف، حتی آنهایی که از اهمیت زیادی برخوردار نیستند، در تلمود گردآوری شده‌است.